Antonín Dvořák, senfonilerindeki numaralama yanlışlıklarına 1. Senfoni'sinin kaybolduğunu sanarak ikinciyi ilk olarak kaydederek, önce kendi neden olmuştu. Yayımcısı Simrock ise altıncıyı 1. Senfoni olarak yayımlamış, 7. Senfoni ise bu edisyonda iki numara olarak, 1885'te basılmıştı. Dvořák'ın, Londra Filarmoni Derneği'nin siparişi üzerine 13 Aralık 1884 ile 17 Mart 1885 tarihleri arasında bestelediği 7. Senfoni'sinde Brahms'ın 3. Senfoni'sinin büyük etkisi sezilir. Gençliğinde geçimini güç sağlayan besteciye Avusturya İmparatorluğu'nca burs verilmesini ve eserlerinin Simrock'ta basılmasını Brahms sağlamış, müzik dünyasında tanınmasına yardım etmişti. Brahms'a duyduğu saygı ve sevgi, bu arada annesinin ölümü Dvořák'ın bu senfoniyi değişik duygularla yazmasına neden oldu.

İlk kez 22 Nisan 1885'te besteci yönetiminde Londra'da seslendirilen; acı, ihtiraslı, ciddi temaları ve karanlık armonisi yüzünden diğer senfonilerine hiç benzemeyen bu eser Patetik olarak da adlandırılır. Ancak bu ciddi ve karamsar hava, müzik değerinin üstünlüğüne rağmen senfoninin fazla yaygınlaşmasını önlemiştir. Aslında bu senfoninin açılış temasında Dvořák'ın ekspres bir trenden esinlendiği bilinmektedir. Trenlere çok meraklı olan, boş zamanlarını istasyonda geçiren Dvořák'ın bu senfonisinde politik bir etkilenme de vardır. O günlerde açılmış olan Prag Ulusal Tiyatrosu'ndaki festivale Budapeşte'den katılan Macarlar trenle gelmişlerdi ve o bölgelere egemen olan Avusturya İmparatorluğu karşıtı büyük protesto gösterileri Çekler tarafından hararetle desteklenmişti.

1. Bölüm

1. bölümün, 6/8'lik ölçüde, çabuk ve görkemli (Allegro maestoso) tempodaki, sakin ve karanlık teması viyola ve viyolonsellerle duyurulur. 19. Yüzyılın klasik stiline uygun düzenlenen bu bölümde pesleşerek duyurulan tema dramatik bir anlatım yaratır. Bu, korno ile obua arasında enerjik bir düete dönüşür. ilk temanın güçlü duyuruluşuna, Brahms'ın 2. Piyano Konçertosu'nun ağır bölümünü anımsatan tema karşı çıkar. Motiflerin geliştirimi (developpement) de ikinci tema ile başlar. Tekrar bölmesine ise olağanüstü heyecanla geçilir. Ancak asıl doruk noktası coda'da gerçekleşir.

2. Bölüm

2. bölüm, 4/4'lük ölçüde, oldukça ağır (Poco Adagio) tempoda derin lirizmiyle seçkinleşir. Basit ezgi önce klarnetle duyurulur, onu flüt ve obua izler. Önceki bölümün karanlık havası gitmiş, sanki güneş doğmuştur. Korno ise bölüme harikulade bir hava getirir. Daha sonraki melankolik temayı keman ve viyolonseller sergiler. Adagio, biçim ve atmosfer yönünden Beethoven'in 9. Senfoni'sinin ağır bölümünü andırır ve nostaljik sona ulaşır.

3. Bölüm

3. bölüm, 6/4'lük ölçüde ve canlı (Vivace) tempoda, şakacı olması gereken Scherzo yine ciddidir. Bohemya halk ezgilerinin sağlam karakteri, senkoplu ritim ve coşkulu vurgulamalarla gelişir. Girişte viyolonsel ve fagotun başlattığı ezgi orta bölme trio'da (Poco meno mosso) sakin ve pastoral hava flütün duyurduğu kuş şarkısına dönüşür, sonra yine coşar, Scherzo tekrarlanır; gürültülü bir coda ile bölüm biter.

4. Bölüm

4. bölümde 4/4'lük ölçüde ve çabuk (Allegro) tempodaki finalin ciddi birinci teması ve flütle obuaların sunduğu dramatik ikinci tema izlenir. Viyolonsellerle belirtilen la majör tondaki sıcak ve avutucu üçüncü tema ise belki de Dvořák'ın en kahramanca karakterli temasıdır: Sanki karanlık ve trajik esere mutlu bir sonla çözüm getirir. Tüm orkestrayla güçlenen bu temadan sonra ilk tema –pizzicato yaylılar eşliğinde– tekrarlanırken geliştirim başlar. Buna diğer temalar da usta bir kontrpuanla işlenerek katılır. Barok stilde geniş bir kadanstan sonra senfoni parlak re majörde zaferle sona erer.^[1]
 
[1] Aktüze, İrkin: Müziği Okumak, 2. Cilt. Pan Yayıncılık. İstanbul. 2002.