1772 yılında babasıyla İtalya'ya giden, önce Milano'da kent orkestrasıyla konserler veren ve kendi eserlerini yöneten Mozart'ın KV 136, 137 ve 138 numaralı üç Divertimento'yu da Milano'da ya da İtalya gezisinden döndükten sonra bestelediği sanılıyor. Bir kuartet biçiminde dört sesli yazıldıkları için ilk kuartetleri gibi unutulan bu eserler, Salzburg Senfonileri adıyla da anılır. Alışılmış divertimento'lar gibi iki menueti içermeyen, ancak o çağın divertimento (eğlence) müziklerinin güzel örneklerinden biri olan KV 138 sayılı eser, İtalyan tarzındaki zarif melodileriyle işlenmesine karşın yine de genç Mozart'ın damgasını taşır.
Çabuk (Allegro) tempoda ve 4/4'lük ölçüdeki 1. bölüm, bestecinin ilk senfonilerinin gerçek senfonik karakterini yansıtan uvertür biçimindeki canlı ve sevimli havasıyla ilgi çeker.
2. bölüm 3/4'lük ölçüde, ağırca (Andante) tempodaki tatlı ezgileri, kavrayıcı uyumuyla ilerideki klasik senfonilerinin orta bölümünü müjdeler.
Minör tonda bir bölme de içeren 3. bölüm, çok hızlı (Presto) ve kısa adımlarla 2/4'lük ölçüde gelişen dans biçimiyle tipik bir rondo'dur. Yaylı çalgıların birlikte (tutti) çaldıkları parlak pasajların pizzicato kısımlardaki kontrastı esere çekici bir hava verir.[1]
[1] Aktüze, İrkin: Müziği Okumak, 4. Cilt. Pan Yayıncılık. İstanbul. 2003.
Antonio Vivaldi'nin 1728'de Michel-Charles Le Cène tarafından yayımlanan altı flüt konçertosu, İtalya'da ve neredeyse tüm dünyada yayımlanan ilk flüt konçerto koleksiyonudur. Çoğu bestecinin eski eserlerinin transkripsiyonları ya da eski eserlerin model alındığ yeni eserlerdir. La Tempesta di Mare (Denizdeki Fırtına) adıyla bilinen RV 253 Op. 8 Keman Konçertosu, orijinal haliyle solo flüt, yaylı orkestra ve sürekli bas için bestelenmiş, fakat daha sonra solo keman, yaylı sazlar ve sürekli bas için düzenlenmiştir.
Eser neşeli bir karakterle başlar. Solist orkestradaki yaylı sazlarla aynı anda giriş temasını çalar. Giriş kısmı büyük bir kadansla sona ererken yerini yavaş ve hüzünlü temaların eşlik ettiği largo bölümüne bırakır. Hüzünlü ve melankolik ikinci bölümün ardından güçlü ve dinamik üçüncü bölüm gelir. Kapanış bölümü olan presto güçlü bir unison temayla başlar, daha sonra da kemanların ve sürekli baskın güçlü ve agresif karakterine rağmen solist uzun soluklu lirik bir tema sunar.[1]
Eserin notalarını buraya tıklayarak bilgisayarınıza indirebilirsiniz.
[1] İş Sanat'ın 6 Mart 2013 tarihli Franz Liszt Oda Orkestrası ve Emmanuel Pahud konser kitapçığından alınmıştır.
Çağının İtalyan müziğine büyük katkı yapan, İtalyan keman okulunun kurucularından olan, eserleriyle yol gösteren ve en ünlü keman virtüözü sayılan Arcangelo Corelli'nin, üç yıl boyunca düzeltmeleri süren Op. 5, 12 Keman Sonatı'nı 17. yüzyılın sonunda Roma'da bitirdiğini duyan ilgili çevreler merakla beklemişlerdi. Sonunda 1 Ocak 1700 günü, daha sonra Rusya Çariçesi olacak Kontes Sophie Carlotte von Brandenburg'a ithaf edilen sonatlar halka sunulduğu zaman ünü çoktan tüm Avrupa'ya yayılmış, Amsterdam'da Roger ve Londra'daki Walsh yayınevleri arasında rekabete yol açmıştı.
Bestelerine büyük özen gösteren ve bunun için uzun süreye gerek duyan Corelli'nin Op. 5, 12 Sonatı, tını güzelliği, formun çok belirgin uygulanışı ve etkili melodileri yanında normalin üzerindeki virtüozitesiyle seçkinleşir. Corelli'nin öğrencileri arasında bulunan Geminiani, Locatelli, Veracini ve Somis gibi bestecilerin de yaygınlaşmasına önayak oldukları bu sonatlar, bugün bile her kemancının repertuarında yer almaktadır. Geminiani, Dubourg, Veracini ve Tartini'den başka bazı İngiliz besteciler de bu sonatları kendi yorumlarına göre düzenlemiştir.[1]
[1] Aktüze, İrkin: Müziği Okumak, 2. Cilt. Pan Yayıncılık. İstanbul. 2002.